Ένα βήμα μπροστά #3 – Έρωτας

Ελ. Βενιζέλος, 18/11/2010 07:09

Βατραχάκι μου {άστοχο παρατσούκλι που σου έβγαλα},

αυτό εύχομαι να είναι το τελευταίο e-mail  που θα λάβεις από μένα. Άφησα τον εαυτό μου επίτηδες να στο γράψω τελευταία στιγμή, για να μην μου αφήσω περιθώρια να κολλήσω. Βέβαια, με βασάνιζε συνέχεια… Ως εδώ.

Υπάρχουν αμέτρητα πράγματα που θέλω να σου πω. Προτιμώ να μην τα δικαιολογήσω.

Σε μισώ. Σε ευχαριστώ βαθύτατα. Σε αγαπώ. Δεν θέλω να σε ξαναδώ. Με ταλαιπώρησες. Με έφερες στο τελευταίο σκαλοπάτι της εξαθλίωσης. Με γέμισες σε μία ανείπωτη αγκαλιά. Πλημύρισες το κεφάλι μου με πόνο και δάκρυα. Με μέθυσες από ευτυχία. Μέθυσα για να ξεχάσω όσα τράβηξα μαζί σου. Σε σιχαίνομαι. Σε λατρεύω.

Και πάλι, κακώς σε θέλω.

Μέρες πριν έρθεις, και η ιδιοσυγκασία μου  έμοιαζε με τον πύργο της Πίζας. Σταθερή υποχώρηση στην βαρύτητα και στην παράνοια. Μέρες με σένα, και κατάφερες να με ισιώσεις. Τραγικά, με έριξες στην άλλη πλευρά. Ξανά γκρεμίζομαι σταθερά.

Στην δική μας κατάσταση, οι δικαιολογίες απλά ανακύκλωσαν τα γεγονότα.

Μαζί – χώρια – ξανά μαζί. Το πονηρά θετικό βλέμμα σου όταν με κοιτούσες δήθεν «φιλικά». Το παράπονό μου που ποτέ δεν ήθελες να πιστέψεις ότι είμαστε μαζι. Πόσο με εκνέυριζε αυτό. Το πρώτο πρωινό που ξυπνήσαμε αγκαλιά. Οταν σε πήρα τηλέφωνο και άκουγα τον Άλλον να σε φιλά. Οι φόβοι που πετάχτηκαν στα μάτια μου και τα έκαναν να πονάνε για πάντα.Όταν με φώναζες «μπούφο» στα Ισπανικά, ήθελα να γελάσω από χαρά αλλά έκανα τον εκνευρισμένο. Όταν συγκρατιόμουνα και πήγαινες διακοπές με τον άλλον, εγώ ήθελα η κόλαση μέσα μου να καταβροχθήσει οτιδήποτε μπροστά μου.

Το πρώτο σου νάζι όταν μου κούνησες το υπέροχο κωλαράκι σου στο κρεβάτι ένα βράδυ. Δεν το κατάλαβες, όμως ήτανε το καλύτερο δώρο που μου έκανες.

Όταν με φώναξες με το παρατσούκλι μου με θλιμμένο ύφος, ένα βράδυ στο δρόμο που αποφάσια να σε αφήσω για ακόμα μια φορά. Εκείνη την στιγμή, έμοιαζες σα τα χριστουγεννιάτικα ζαχαρωτά μπαστουνάκια. Ήσουν γλυκύτατη μωρό μου.

Όταν ήθελα να παγώσει η νύχτα για να κλάψω κι’ άλλο, στο παγκάκι δίπλα από την Ακρόπολη. Μην με βρει το ξημέρωμα.

Ήθελα να σκέφτομαι εσένα με τα πόδια έξω από το παράθυρο. Δεν είχα σκοπό να πέσω, όμως ψυχικά έπεσα και σφηνώθηκα στο τσιμέντο ανάμεσα από τα γέλια Αυτού και σένα.

Και πάλι, κακώς, σε θέλω.

Μαζί-χώρια-μαζί.

Ο Άλλος-εγώ-Ο Άλλος.

Το αιώνιο δίλημμα που μας γυρνάει μέσα σε ένα πλυντήριο που δεν λέει να τελειώσει. Η αιώνια ψυχρή πάλι που κανείς δεν θέλει να φύγει. Αυτό σημαίνει πολλά μωρό μου.

Οι φίλοι διατυμπανίζουν την λογική. Στην καταιγίδα περιμένουν να έχεις αδιάβροχο στην τσάντα σου.

Μούσκεμα…

Ποτέ δεν τους ακούσαμε τους φίλους μας, ούτε μπορούν να μας παρηγορήσουν. Το «είναι» μου αποροφήθηκε σε όλες αυτές τις μέρες και σε σένα. Το καταριέμαι αυτό και ταυτόχρονα το λησμονώ.

Και πάλι κακώς σε θέλω.

Ποτέ δεν θα τελειώσω, εφόσον δεν πάρεις την καραμπίνα και τινάξεις τα μυαλά μου στον αέρα. Ο χρόνος τελειώσε. Σε 2 ώρες πετάω. Ελπίζω το block στο facebook αυτήν την φορά να πιάσει τόπο.

Ό,τι και να γίνει, θα μαι μια ήπειρο μακρυά από σένα και θα ξεκόψω αναγκαστικά. Έξοδος κινδύνου.

Και πάλι κακώς, σε θέλω.

Estar bien y siempre te amo

Χάρης